Herkesin sevmediği birisi vardır ama kendine çok yakın hissettiği belki farklı olsa sevecek ama aynı baktıkları aynı acıları aynı can çekişmeleri gördüğü için beraber olunca daha mutsuz olacaklarını düşünürler edebiyat dünyamızda en güzel örnek Ahmet Haşim ile Yahya Kemal arasında yaşanmıştır birbirlerini hiç sevmediler belki çok kıskandılar ama aynı acıyı çektiler sonrasında Ahmet Haşim Yahya Kemal’e şu sözlerle seslenir ve aralarında ki muhabbet gelişir Ve hâlâ dostunum; çünkü biliyorum ki ruhun benim ruhumun cinsindendi, çünkü biliyorum ki bedbahtsın ve mes’ud olmayacaksın, tıpkı benim gibi.”

Ahmet Haşim aynen böyle yazmış Yahya Kemal’e!

Başa dönelim!

Yıl 1912.

Ahmet Haşim bir kuşağı derinden etkileyen şiirleri kaleme almış ünlü bir şairdir. Yahya Kemal ise (Beşir Ayvazoğlu’nun deyişiyle) “birkaç mısra ve muhtelif şiir projeleriyle” Paris’ten yeni dönmüştür.

Tanışırlar.

Yemek yerler.

O günü “Beni çok kimse dinlemiş, tasdik etmiş, fakat hiçbiri anlamamıştı. Haşim anladı” diyerek aktarır dostlarına Yahya Kemal.

Bence Haşim, asıl İkbal Kıraathanesi’nde buluştuklarında geleceğin büyük şairine yakınlık duyacaktır. Çünkü sigarasını yakmak için kibrit aradığında bulamaz Haşim ve Yahya Kemal’e dönerek “Kibritin var mı?” diye sorar.

Yahya Kemal’in ağzından şu sözler dökülür: “Kibrit olaydı bende/Dünyayı parlatırdım.”

Sonra zaman akıp gider. Yahya Kemal de ünlenir, büyür, güçlenir.

Laf taşıyan kimi ahbaplarının da katkısıyla araları açılır; dargınlık büyür; kimilerine bakılırsa düşmanlığa varır.

İşte o zaman, tanıştıklarından on yıl sonra, Haşim bir mektup yazar Yahya Kemal’e…

“Ben ahbâba ne evvelce, ne de son zamanlarda inandım. Senin aleyhimde şunu veya bunu söylediğini anlattıklarından bir saat sonra sana yolda tesadüf ederken kalbden gelen bir muhabbetle karşılar, sözlerini lezzetle dinler ve hafif bir acı ile ayrılırdım. Hayatımı iyice bilirsin. Dalkavukluğu yalnız ahlaki bir saikle değil, aynı zamanda uzviyetimin bana müsaadesizliği hasebiyle yapamam.”

Sonra şu noktayı da vurgular Haşim:

“Bilirim, hayatında beni bir dakika sevmedin, bir dakika dost sıfatını tamamen vermedin. Ben bunu bilerek dostun oldum… çünkü biliyorum ki ruhun benim ruhumun cinsindendi…”

Aralarına düşmanlık tohumunu atanların anlayamayacakları şeyin altını da iyice çizerek bitirir mektubunu. Bazen ne hissedersek hissedelim biliriz hiç konuşamasakta bazı insanların bize çok yakın olduğunu arada ki sebepler, kişiler olmasa belki çok yakın olabileceğimizi ama belki de yakın olsak büyünün bozulacağını iki tarafta bilir ama belki bizi anlayacak tek kişinin o olduğunu bile bile suskunluğa teslim oluruz bir konuşma,mektup cesaretine erişemeyiz.